Nauka

     Metoda polega na tym, że tworzy się zdanie bądź bardziej rozbudowaną historię, w której każde pojedyńcze słowo zaczyna się na literę wyrazu, który pragniemy zapamiętać. Forma w jakiej te zdania zostaną zapisane, zależy od preferencji naszej wyobraźni, np. wiersz lub rymowanka. Metoda ta ułatwia zapamiętywanie nazw planet, rzek czy miast. Dodatkowo ułatwia opanowanie wyrazów w określonej kolejności. Sposób ten praktykowałem najczęściej na lekcjach geografii. Jest to metoda, którą polecam w zdecydowanie najmniejszym stopniu. Opanowany materiał zostawał zapominany w  najszybszym czasie, a w stresie pomijało się poszczególne wyrazy. Dlatego tą metodę polecam tylko dla osób z dużą zdolnością do nauki pamięciowej, a dla całej reszty stosunkowo jest ona mało praktyczna.  

     Metoda ta polega na pobudzeniu wyobraźni i wyobrażeniu sobie odczuć fizycznych związanych z bezpośrednim zetknięciem się z konkretnym zagadnieniem, które chcemy opanować. Jest to metoda, którą wykorzystywał w czasie swoich lekcji mój nauczyciel historii w liceum. Próbował odnosić nas myślami do sytuacji związanych z wojnami czy różnymi katastrofami. Bardzo często wpływało to bardzo pozytywnie na całą klasę, a lekcje historii były zajęciami z największą frekwencją. Bowiem czy to nie cudowne stawać się naocznym świadkiem bitwy pod Grunwaldem, powstania warszawskiego, choćby tylko w fantazji? Wiązało się to nawet z niezbyt przyjemnymi doznaniami, gdyż potrafił opisać nam zapach ludzi pozbawionych możliwości brania kąpieli. Tego z całą pewnością nie jest w stanie oddać żaden film ani książka. Co najważniejsze historia była przedmiotem z najwyższą średnią ocen całej klasy. Można tym sposobem uczyć się również przyjemniejszych rzeczy jak wiersze, opowiadania itd. Jest to więc metoda, z którą wiążę bardzo miłe wspomnienia. Minusem jest jej ogromny wymóg posiadania dosyć rozbudowanej wyobraźni, dzięki której trzeba potrafić sobie uzmysławiać różne rzeczy.  

    Metoda szybkiego czytania jest sposobem efektywnego uczenia się najczęściej wykorzystywaną w różnego rodzaju szkołach języków obcych. Forma ta bazuje na dwóch aspektach: fizycznym i psychologicznym. Ten fizyczny polega na ograniczeniu nadmiernego ruchu wykonywanego przez gałki oczne poprzez obejmowanie wzrokiem większych partii tekstów, natomiast ten psychologiczny oznacza umiejętność wyzbycia się złych nawyków. Aspekt psychologiczny oznacza również wypracowania w sobie nowych, lepszych nawyków ułatwiających i przyspieszających czytanie. Przykładem złego nawyku jest "głośne czytanie w myślach", polega to na wymawianiu czytanego tekstu przez nasz wewnętrzny głos. To sprawia, że czytelnik traci o wiele więcej czasu, niż w przypadku przekładania liter na rozumienie idei. Poprzez zwiększanie wydajności kognitywnych naszego umysłu takie czytanie pozytywnie wpływa na szybkość i efektywność naszej nauki. Szybkie czytanie było mi potrzebne podobnie jak powtarzanie szczególnie w przypadku nauki o literaturze. Ile czasu zaoszczędziłem przy takim czytaniu lektur to nawet nie jestem w stanie tego policzyć. Jest to jednak metoda wymagająca ogromnego wysiłku związanego z pracą nad sobą, aby ten model nauczania wytrenować. W niektórych przypadkach wyćwiczenie go jest nawet niemożliwe. Dlatego głównym minusem tego sposobu jest jego niedostępność dla wszystkich.    

     Jest to metoda najczęściej przeze mnie używana. Polega na systematycznym powtarzaniu konkretnego wyuczonego materiału. Odbywa się to w sposób ściśle uporządkowany. Według badań najbardziej efektywne jest powtarzanie w następującej kolejności: zaraz po nauce, kilka godzin później, na drugi dzień, trzy dni póżniej, tydzień póżniej, dwa tygodnie póżniej, miesiąc póżniej. Metoda ta wymaga ogromnej samodyscypliny i systematyzmu. Sposobem tym uczyłem się w przeszłości wielu różnych przedmiotów, a szczególnie epok literackich będąc studentem filologii polskiej. Metoda ta pomogła zapamiętać wszystkie istotne szczegóły z książek równocześnie, a na egzamin obowiązywała wiedza z listy lektur. Można więc powiedzieć z całą pewnością, iż praktyka ta przynosła mi wymierne korzyści i można na niej polegać. Nie mogą jej jednak używać osoby, które do swojej edukacji nie przykładają się w 100%, a materiał opanowują tuż przed egzaminem. Nie jest to również metoda dostępna dla ludzi z mniejszą samodyscypliną, bowiem dłuższy okres przerwy w powtarzaniu może spowodować rezygnację z przypominania go sobie.

     Jest to jedna z najpowszechniejszych metod nauczania. Cała procedura polega na tym, aby zobrazować swoje myśli na temat przeczytanego konkretnego tekstu. Mapa myśli łączy bowiem tekst linearny z obrazem, który może powstać dzięki połączeniu wyobraźni twórcy z symbolami, efektowi trójwymiarowemu czy kolorom. Wszystko to służy większej efektywności zapamiętywania, a poprzez uaktywnienie wszystkich półkul móźgowych pozwala teoretycznie na zmniejszenie czasu poświęcanego na opanowanie danego materiału. Dla mnie jest to jednak metoda najbardziej skomplikowana. Nigdy nie posiadałem umiejętności malarskich, a moje obrazy wyglądały trochę karykaturalnie więc miałem utrudnione zadanie uruchomienia wyobrażni. Nie wiele mi to również pomagało w efektywności nauki, co spowodowało znaczne wydłużenie czasu na wyuczenie się danego materiału. Polecam ją głównie osobom z dużą wyobraźnią i umniejętnościami plastycznymi.